اپوزیسیون همسو – مثلا آرش نراقی؟ – خواستار بمباران سوریه است
"اپوزیسیون همسو" چشم بر واقعیت های عربستان سعودی و بحرین می بندد و خواستار بمباران سوریه- به نام دخالت بشردوستانه- است. به تعبیر دیگر، نحوه ی رویارویی "اپوزیسیون همسو" با مسأله ی بهار عرب نیز مصداق یک بام و دو هوایی است. در یمن نیز طی دوران بهار عرب جنایات بسیاری صورت گرفته است. دولت های دوست "اپوزیسیون همسو" نیز واکنش چندانی به این جنایات نشان نداده اند.
اپوزیسیون همسو تروریست و جاسوس است
اپوزیسیون همسو در خدمت دولت اسرائیل بوده است. مگر برای این دولت در ایران ترور انجام نمی دهد؟ مگر مراکز نظامی را منفجر نمی کند؟ مگر اطلاعات هسته ای به دست آمده توسط هواپیماهای فوق مدرن جاسوسی بدون سرنشین و ماهواره ها را به نام گروه خود افشا نمی کند؟ مسأله این است که این "راه طی شده" امروزه پیروان تازه کاری در میان اپوزیسیون یافته که باید تا مدت ها نزد استادان این روش کارآموزی کنند.
اپوزیسیون همسو برخلاف ملیون پادوی دولتهای خارجی است
از سوی دیگر،"اپوزیسیون ملی" نیز وارد چنین پروسه های "وابستگی" و "همراهی" و "پیروی" نمی شود."اپوزیسیون ملی"، مستقل است، نه "پادو"ی دولت های قدرتمند.
اینها تا اینجا حرف های گنجی است. بعد می گوید: ملاک های زیادی برای شناخت "اپوزیسیون همسو" وجود دارد: «اولین ملاک این است که یک بام و دو هوایی هستند.»
اینجا یکباره از ملاک تروریسم و جاسوسی عدول می کند و هر کس که یک بام و دوهوا شد را همسو می نامد.
«ملاک دوم این است که نسبت به جنایات دولت های خودکامه ی سرکوبگر متحد دولت آمریکا، یا سکوت می کنند، و یا بدتر از آن، جنایات آنها را به گونه ای موجه می سازند.»
پس هر کس سکوت کند و هر روز در برابر این و آن موضع نگیرد همسو است.
«ملاک سوم همسویی و همکاری عملی با ناقضان حقوق بشر است.»
و منظور او از شرحی که می دهد آمریکا ست. پس هر کس با آمریکایی ها همکاری کند همسو است.
بعد می پرسد: «آیا با ناقضان حقوق بشر و متجاوزان جنایتکار می توان در کشوری دیگر دموکراسی برساخت؟» و البته خود این سوال جهانی را تصویر می کند که برای ساخت دموکراسی همه سازندگان باید معصوم و منزه باشند و گویی دموکراسی خود یک مدینه فاضله دیگری است که تنها معصومین به آن ورود توانند کرد. گنجی چندان فرقی با قبل از انقلاب اش نکرده است. آن موقع نظام اسلامی بهشت او بود و حالا دموکراسی. این مشکلی است که تمام دوستان چپ اندیش ما دارند. بهشتی خیالی را جانشین بهشت خیالی دیگری می کنند.
بعد می گوید: «اما قوی ترین ملاک برای شناخت "اپوزیسیون همسو"، نسبت آنها با رفتارهای سرکوبگرانه ی دولت اسرائیل است. به هیچ وجه حاضر به انتقاد از این نوع اعمال دولت اسرائیل نیستند.»
خب اکبر گنجی عزیز به قول علما صدر و ذیل مطلب شما که با هم نمی خورد. اول گفتی که هر کس مجاهد باشد یا مثل مجاهدین باشد "همسو" است. حالا می رسی به اینکه مهمترین ملاک ات این است که در مقابل اسرائیل انتقاد کند یا نکند؟ واقعا هیچ منطقی می تواند گروهی را که با عراق علیه ایران جنگیده و دست به ترور زده است بنشاند کنار گروههای فعال سیاسی که گناه شان این است که به تعبیر شما نمی خواهند از اسرائیل انتقاد کنند؟ یعنی جنگیدن مسلحانه با ایران آنقدرها هم مشکلی نیست ولی انتقاد نکردن از اسرائیل خیلی مشکل ایجاد می کند؟ این منطق چه نوع تفکری است؟ مگر اینکه فکر کنیم که گوینده این سخنان چندان در اسرائیل ستیزی خود مصر است که حتی جنگ مسلحانه با ایران را هم عذر می نهد و این ملاک را برتر از آن می داند.
آقای گنجی عزیز، شما اگر می خواهید اپوزیسیون همه ناقضان حقوق بشر منطقه و جهان باشید به خود شما مربوط است. اما اپوزیسیون ملی یعنی اپوزیسیونی که صرفا به منافع مردم خود فکر می کند. اگر عربستان با منافع ما ایرانیان تضاد پیدا کرد از او انتقاد می کنیم. و گرنه رابطه مان با عربستان حسنه خواهد بود و تا حسن همجواری برقرار است حسنه می ماند. اپوزیسیون یک نظام مجموعه پیغمبران اخلاقی نیستند. مجموعه ای از افراد سیاسی هستند که روش و برنامه خود را جانشین سیاست جاری می دانند. بنابرین طبیعی است که رفتارشان و گفتارشان نه پیامبرانه و مصلحانه که سیاسی و خویشتندارانه باشد. و این معنای جدا کردن سیاست است از آرمانهای پیامبرانه و دینی و ایدئولوژیک. رفتار اپوزیسیون با اسرائیل امروز همان رفتاری است که فردا خواهد کرد. یک دولت بیدار دموکراتیک در ایران سر تنش زایی با اسرائیل نخواهد داشت مگر اسرائیل به حقوق مردم ایران تجاوز کند. ما مدافع مردم فلسطین هم نیستیم. خود انها هم چنین چیزی از ما نخواسته اند که سهل است گفته اند لطفا در کار ما دخالت نکنید! تا زمانی که اسرائیل یا عربستان یا روسیه و لبنان یا هر جای دیگر جهان به حقوق مردم ما و منافع ملی ما آسیبی وارد نکرده باشند رابطه ما با آنها حسنه خواهد بود. توجه اپوزیسیون به مسائل کشورهای منطقه یا جهان در چارچوب مساله ایران توجیه می شود و لاغیر. ما خود چند میلیون فلسطینی آواره هستیم که نظام جمهوری اسلامی ما را به عنف از وطن رانده است و هزاران مشکل خرد و کلان در وطن داریم که چند عمر برای حل و فصل اش نیاز داریم. چراغ حقوق بشر ما در خانه می سوزد. خدمتی به همسایه توانیم کرد دریغ نمی کنیم اما خانه برای ما اصل است ایران برای ما قبله است. این را آباد کنیم جهان هم آباد می شود. تا ایران را آباد نکرده ایم دم از آبادی و آزادی جهان زدن جز پوزخند خردمندان نصیب ما نمی کند.
و یک نکته آخر اینکه این تعبیر همسو را هم بهتر است ایشان به تعبیری تغییر دهد که سوء تفاهم برانگیز نباشد. چون ممکن است کسی هم پیدا شود و بگوید آقای گنجی و دوستان همفکرش نیز خود همسو با سیاست هایی دیگر هستند. اینکه این سیاست ها چیست به من مربوط نیست. دست کم نه هنوز. اما هر چه هست هیچ نشانی از اپوزیسیون ملی ندارد.
————
پ.ن عمدا از شیوه گنجی برای استدلال علیه خود او تن زده ام و گرنه آسان می شود گفت که آقا مگر هر بار خواستیم در باره ایران حرف بزنیم یکبار باید برویم دور جهان بگردیم و هر جا نقض حقوق بشری اتفاق افتاده محکوم کنیم و بعد بیاییم سراغ وطن خویشتن؟ و مگر خود شما در برابر همه بی رسمی های جاری در جهان موضع گرفته اید از روسیه و چین و زیمبابوه و ونزوئلا تا کره شمالی رهبر عزیز؟ و اصلا چرا در همین متن شما هیچ اشاره ای به کشتار روزمره در سوریه نیست؟ چرا پرونده همه را باید زیر و رو کرد اما جنایتی را که در برابر چشم همه دارد هر روز صورت می گیرد نادیده گرفت؟ و نهایتا آقای گنجی این ادامه همان منطق جمهوری اسلامی نیست که اپوزیسیون خود را وابسته به اسرائیل و آمریکا می شمارد؟ و اگر شما فقط می خواستید مجاهدین خلق را نقد کنید چرا نام نمی آورید و طوری صحبت می کنید که همه اپوزیسیونی را که مثل شما فکر نمی کند لجن مال کنید؟
انتقاد شما به نظر من بی انصافی بود. آیا نمیشود همزمان مدافع حقوق بشر در ایران بود و از نقض حقوق بشر در جای دیگر انتقاد کرد؟ اکبر گنجی هم در نقش دولتمرد نیستند و درمورد نقض حقوق بشر در هر جای جهان گفتن از وظایف ایشان است،،،اگر ایشان دیپلمات بودند و یا وزیر و وکیل حرف شما صدق پیدا میکند که گفته هاشان باید در جهت منافع ملی باشد.
اتفاقا در قاموس سیاست ورزی، اتخاذ موضع فعال نسبت به حقوق بشر در زمره نکات مثبتی است که امروزه در حال تبدیل شدن به نکته مثبت در تعاملات بین المللی است. بحث آن از حد یک کامنت خارج است اما نمی توان (یا نباید) موضع عملگرایانه نسبت به خقوق بشر اتخاذ کرد. همچنین نشاندن رعایت حسن همجواری در کنار عدم انتقاد در این مقاله از دیگر موضوعاتی است که لزوما با هم قابل جمع نیستند.
——————
قاموس سیاست ورزی چنان که می بینیم این است که روسیه با همه جنایتهای بشار اسد حمایت اش از سوریه را قطع نمی کند و یا کوچکترین قدمی برای حمایت از حقوق بشر ایرانیان بر نمی دارد. چنین است چین. و باقی کشورها هم بر اساس منافع عمل می کنند. حتما موضع عملگرا می توان داشت و ان دفاع از حقوق بشری است که برای ما اولویت دارد یعنی هموطنان مان. – م.ج
با سلام. اقای جامی عزیز با بخشی از گفته هاس شما موافقم. مثلا موافقم که یک و روشنفکر میتواند بجای کاور کردن حوزه ای جهانی ، صرفا حوزه ملی خودش را کاور کند .هر کسی ظرفیتی دارد و بقول حضرت محمد لایکلف العقل ( الله) نفسا الا بوسعها. اما در مورد جناب گنجی با شما موافق نیستم. لب و مغز چیزی که از مقاله گنجی در میاید( بزعم من) اینست که نسبت به ادعای مدعیان مظنون و محتاط باشیم. هر کسی که مخالف ج.ا است لزومی و ربط منطقیی ندارد که خواهان دمکراسی و عدالت باشد. صدها گرگ در کمینند که از اب گل الود ماهی بگیرند . این هشداری است که باید مرتبا تکرار شود .
حرف گنجی حرف درستی است . سلطنت طلبهای سکولار نما سعی میکنند از فضای ضددینی ( علی الخصوص در بین قشر فرهیخته و باسواد و جوانان) حداکثر استفاده را ببرند و البته سلطنت طلبها یک مورد مشهور بود وگرنه الی ماشائ الله میتوان مصداق اورد.
————–
من با سوء ظن پراکنی مخالف ام. اتهام اصولا باید محدود به فرد و گروه معین باشد و مبتنی بر سند. نمی شود هر کسی را به صرف ظن و گمان متهم ساخت. بنابرین نه سلطنت طلبان به طور کلی متهم شدنی اند و نه سکولارهای غیر سلطنت طلب. از این الی ماشاالله هم چیزی درک نمی کنم جز بی اعتقادی به ایرانیان. اگر همه الی ماشاالله باشند بفرمایید چه کسی باید برای ایران قدم بردارد؟ – م.ج
با سلام . جناب جامی عزیز اولا من دچار سوء داوری در باره شما شدم(بدلیل انتشار کمی با تاخیر کامنت قبلی) پس پوزش میخواهم. اما در مورد اینکه فضا نباید فضای سوءظن و عدم اعتماد و از ان بدتر تهمت و افترا باشد چند نکته بنظرم میرسد: ۱- نباید به بهانه فضای سوءظن باب انتقاد و انذار بسته بماند. گیرم در فضای انتقاد، بی انصافی هم رخ دهد ، تهمت هم واقع شود ولی حقیقت نهایتا برنده ماجراخواهد بود(انشاء لله).و اگر شعور ملتی به جایی نرسیده باشد که بتواند قاضی درستی باشد مطمئنا کسانی پیداخواهند شد که بر گرده اش سوار شوند. ( عامیانه اش میشود خلائق هر چه لایق).
۲- اگر جناب گنجی اشاراتی تلویحی (مصداقی) داشته من در نیافته ام ولی صرفنظر از تعیین مصداق ، تبیین و روشنگری و فرهنگ سازی برای ما از نان شب واجبتر است. بعنوان مثال در جبهه مذهبی هستند کسانی که هنوز بلحاظ نظری با سکولاریسم و لیبرالیسم مشکل دارند و یا در جبهه سکولار هستند کسانی که خواب سلطنت در سر میپرورند . لب کلام اینکه روشنفکران صالح قوم(منجمله شما ، گنجی و..) باید مانع از چاله به چاه افتادن مردم شوند.
خیلی خوشحالم که بالآخره یه نقد منطقی و باانصاف بر نظریه های چپ گنجی و دهباشی خوندم. دستت تان درد نکند.
وبلاگ سیبستان یکی از صفحه های مورد علاقه ام وقتی ایران بودم بود. چرا لینک توی شبکه های پرخواننده مثل بالاترین نمیگذارید؟
فکر نمی کنید نوشتار امثال شما در منظر عموم جای خود را به ادبیات غوغاسالارانه داده اند؟ شاید با خواننده های عمومی قهرید.
————–
شما لطف دارید اما من به همین مخاطبان ثابت سیبستان و دوستان فیسبوکی قانع ام! واقعا از اینکه سیل مخاطبانی که زبان و بیان مرا نمی شناسند از بالاترین به اینجا سرازیر شود خوشحال نمی شوم. وقتی کامنتهاشان را می بینم و پرت و پلانویسی شان را غصه ام می گیرد. در همان بالاترین می نویسند و کامنت می گذارند کافی است. کسی که دنبال مطلبی باشد که اینجا نوشته شده دیر یا زود پیدایش می کند. – م.ج
الحق و انصاف که سخن از زبان ما میگویی!
دست مریزاد. قبلاً گاهی از لینکی، مسیرم به اینجا میافتاد ولی بعد از نوشتۀ شما در مورد شاهین نجفی (حق توهین و تمسخر محفوظ نیست) مشترک RSS وبلاگتان شدم و هر موقع که ایمیلم را چک کنم منتظرم ببینم مطلب جدیدی نوشتهاید تا با ولع بخوانم وگرنه سراغ نوشتههای قدیمی میروم و حظ میبرم.