But my smile still stays on

Empty spaces – what are we living for?
Abandoned places – I guess we know the score.
On and on!
Does anybody know what we are looking for?
Another hero – another mindless crime.
Behind the curtain, in the pantomime.
Hold the line!
Does anybody want to take it anymore?
Show must go on!
Inside my heart is breaking,
My make-up may be flaking,
But my smile, still, stays on!
Whatever happens, Ill leave it all to chance.
Another heartache – another failed romance.
On and on!
Does anybody know what we are living for?
I guess im learning’
I must be warmer now..
Ill soon be turning round the corner now.
Outside the dawn is breaking,
But inside in the dark Im aching to be free!
Show must go on! Yeah!
My soul is painted like the wings of butterflies,
Fairy tales of yesterday, will grow but never die,
I can fly, my friends!
Show must go on! Yeah!
Ill face it with a grin!
Im never giving in!
On with the show!
Ill top the bill!
Ill overkill!
I have to find the will to carry on!
On with the show!
Show must go on.

برای خورشید محزون و معصومه دلاور و اختر و چشم ترش
برای افزودی و لوطیگری اش
برای فواد و صداقت اش
برای شهرنوش امیدوار
برای آزاده نگران
برای بهرنگ و مجتبا و پرویز
برای داریوش
برای مینو
برای حسین
برای سبیل طلا
برای جهان
برای لوا
فری
دانیال
شاه
برای آینده ای که در برابر ما ست

نظرات

نظر

نوشته شده در ۱۸ آبان ۱۳۸۷

دسته‌بندی‌ها: داستان زمانه

« مطلب قبلی

مطلب بعدی »

7 پاسخ به “But my smile still stays on”

ناشناس گفت:

آبان ۱۸, ۱۳۸۷ در ۳:۱۱ ق٫ظ

جامی عزیز قبول که Show must go on ولی چگونه؟
دوستان شما دارند یکی یکی اززمانه استعفا می دهند.مگراینکه جمع زمانه دوباره جای دیگر کنار هم جمع شوند.
آیا ممکن است؟
—————————–
همیشه زمانه ای دیگر ممکن است. – سیب
ماهگون گفت:

آبان ۱۸, ۱۳۸۷ در ۳:۰۶ ب٫ظ

Yes we can
مهدی جامی عزیز!
بله، دنیا به آخر نرسیده است.
اوباما با شعار: ( Yes we can)توانست کاری را بکند که درتاریخ امریکا سابقه نداشت.
یک سیاه( هر چند تحت سناریوی ا منیتی جدید) اما با آزاد کردن و مال خود کردن پتانسیل مردمی، توانست بر فضای سپید نام خود را ثبت کند.
چگونه؟ همانطور که در پست قبلی پیشنهاد دادم من فکر میکنم به یکی از طرق مشروحه ذیل:
پیشنهاد:
فکر کنم باز هم یک داستان دارد تعبیر میشود و به بیرون از خودش تلنگر میزند و آدم‌ها را به یک فعالیت جمعی دعوت میکند:
۱-دعوت عمومی از تمام وبلاگستان و نویسندگان و به‌وجود آوردندگان آثار فرهنگی در زمانه‏، به تهیه و تدوین یک اعلامیه به منظور واکنش عمومی(درخواست ابقای مهدی جامی به عنوان سردبیر و یا مدیر) به عنوان بورد(هیئت مدیره) زمانه- بر اساس اجماع یک شورای منتخب-
۲- تحریم و یا حمایت کلیه‌ی امضاءکنندگان اعلامیه از زمانه‌ی هلندی (‌پس از واکنش بورد زمانه‌ی هلندی)و تصویب شورای نویسندگان و هنرمندان و سیاستمداران ایرانی.
۳- در صورت عقیم ماندن توافقات منطقی با هلندیها، و تحریم و یا حمایت و یا حتی چند دسته‌گی ایرانیان:
۳-۱)ایجاد یک سایت یا وبلاگ حرفه‌ای به همت مهدی جامی با توجه به برآورد و بضاعت مالی و یاری و همت تمام ایرانیان با نام زمانه‌ی ایرانی و یا زمانه‌ی خودی؛
۳-۲) ایجاد یک زمانه‌ی خودی(ایرانی) با نامی که مقابله با استعمار را نشان دهد.-هر چند با بضاعت کم- لااقل به عنوان یک کار سمبولیک که در تاریخ بماند.
(قبلا ‌شما را به خواندن استعمار خودی یا بیگانه که قبل از این نقطه‌ی عطف عبرت آموز بورد هلندی زمانه که طبیعتا به جای سمت و سوی فرهنگی سمت و سوی سیاسی-اقتصادی( تو بخوان استعمار) دارد و نوشته شده دعوت میکنم:
http://mahgoon.blogfa.com/post-18.aspx
نسرین گفت:

آبان ۱۸, ۱۳۸۷ در ۴:۵۳ ب٫ظ

به کجا چنین شتابان؟
زمانه ملک شخصی کسی نیست،
اما بدون کسانی که با عشق برایش کار می کردند
و کسانی که با علاقه مخاطبش هستند و دنبالش می کردند،
دیگر زمانه نیست. حداقل زمانه من نیست.
زمانه تویی، زمانه منم، زمانه ماییم.
زمانه غمگین است،
زمانه دلگیر است،
زمانه را دریابیم،
فقط برای زمانه ما.
ناشناس گفت:

آبان ۱۸, ۱۳۸۷ در ۹:۵۰ ب٫ظ

آقای جامی چند تا سوال:
۱- در جواب من فرموده اید که:”همیشه زمانه ای دیگر ممکن است” ولی نگفتید چگونه؟
۲- الان توی “سمرقند” خوندم که خانوم زند هم از زمانه جدا شده.تعداد مستعفی ها داره زیادتر میشه.با این حساب زمانه چطور زمانه باقی خواهد ماند؟
———————————–
من مسئول وضع فعلی زمانه نیستم و مدیران موقت و دایمی امروز و آینده آن باید پاسخ شما را بدهند. من از زمانه ای دیگر سخن گفتم. – سیب
آونگ خاطره‌های ما گفت:

آبان ۱۸, ۱۳۸۷ در ۱۱:۴۳ ب٫ظ

جناب جامی عزیز
سلام
من از شما بسیار آموختم و تجربه های ارزشمندی را کسب کردم.
در ابتدای کار در توان خودم نمی دیدم که قادر باشم در کنار شما و دیگر دوستان صاحب قلم و صاحب نام دوام بیاورم اما
شما با سختگیری و مهربانی من را به وسط میدان پرت کردید و گفتید برو می توانی… بابت این از شما ممنونم.
دوران کاری من با شما و دیگر دوستان زمانه از بهترین دوران زندگی ام بود.
امیدوارم به زودی شاهد موفقیت های چشمگیر شما باشم
ممنون برای این ترانه زیبا
با احترام و مهر
مینو صابری
ناشناس گفت:

آبان ۱۹, ۱۳۸۷ در ۱:۰۳ ق٫ظ

چشم به راه ‘زمانه دیگر’ خواهم ماند.
خیلی خوشحال شدم که بلاخره تصمیم خودتان را گرفتید.
Javid گفت:

آبان ۱۹, ۱۳۸۷ در ۷:۰۸ ق٫ظ

آقای جامی. از رفتار شما بسیار تعجب کردم. شما که ادعای دموکراسی و آزادی بیان دارید حتا تحمل یک انتقاد ساده‌ی من را نداشتید و کامنت من را سانسور کردید؟! برای‌ام واقعن عجیب بود.
——————————-
کامنت شما حاوی ادعایی بود که من هر چه فکر کردم موضوع را به یاد نیاوردم. اگر شرح روشنتری بدهید منتشر خواهم کرد. انتظار نداشته باشید هر ادعایی را منتشر کنم. آنقدر اطلاعات بدهید که بتوان تایید یا تکذیب کرد. گویا موضوع از نظر شما واضح است. از نظر من نه. کسی را هم با نام شما اصلا به یاد نمی اورم. شاید منظورتان کس دیگری است. نمی دانم. – سیب

به دعوت نوشی خانم عزیز که از پیشکسوت های وبلاگستان است قرار شد امروز که ۱۳ مرداد است یادی از عاشقانه ها بکنیم. چرا امروز؟ به خاطر اینکه امروز همان روزی است که سعید در دایی جان ناپلئون عاشق می شود. یک روز خاص در ادبیات ایران که با ذکر تاریخ و ساعت دقیق کسی از آغاز عشق خود می گوید. روزی که می تواند روز عشق باشد. دایی جان البته داستان عشق نیست. بیشتر داستان سیاست است. اما کدام سیاست است که به عشق پیوند نخورده باشد؟ دایی جان نگاه جوانان عاشق به بازی سیاست بزرگترهایی است که بر سر هیچ و پوچ می جنگند. از خیالی جنگ شان و صلح شان.

عاشقانه های زیادی دیده ام. اما کمتر فیلمی از نظر انسجام درونی و شیوه روایت و انسانگرایی محض و بستر تراژیک به پای دکتر ژیواگو ساخته دیوید لین می رسد. فیلم های خوب زیادی هست که جایی انسجام خود را از دست می دهد. یا شیوه روایت اش هموار نیست. ضربان درستی ندارد. یا چیزی در انسانگرایی کم می آورد. گروهی از فیلمهای عاشقانه هم هستند که اروتیسم در آنها زیادی است. گویی عشق به اروتیسم تقلیل یافته است. اروتیسم یا کامجویی بخشی از عشق است بی تردید اما نه همه آن است و نه می شود آن را به کامجویی تقلیل داد.

دکتر ژیواگو یک خصلت مهم دیگر هم دارد که شاخص ابدی عشق خوب است و آن پیوند عشق است با سیاست. این را از حافظ آموخته ایم که عشق بدون سیاست آنقدرها کمالی ندارد. و از فروغ آموخته ایم که عاشقانه ترین و سیاسی ترین شعرها را می سرود. و به نظرم از حافظ آموخته بود. عشق بدون سیاست و جامعه زیادی رمانتیک می شود. آدمها هرگز بریده از جامعه و سیاست نیستند و روایت عاشقانه ای که در آن جامعه دیده نشود و شبکه قدرت غایب باشد دچار انحراف دید است.

عشق در دکتر ژیواگو هم آن غرابتی را دارد که باید داشته باشد و هم آن شوریدگی که اصلا شاخص عشق است. و بعد آن گمشدگی معشوق. آن به هم ریختن جهان. دکتر ژیواگو بخوبی نشان می دهد که جهان آنچنان نامنتظر است و زندگی آنچنان افت و خیز دارد که تنها چیز باارزشی که از آن می ماند عشق است. حتی اگر عشقی ناکام باشد. آرزویی بر باد باشد. عشق فارغ از کام و ناکام اش بزرگداشت زندگی است و صمیمیت. و آدمها از اتفاق در نشیب زندگی به آن محتاج ترند. برای تکیه زدن به آن در مقابل اندوه جهان. برای شادمانی محزونی که در آن هست و در بهترین داستانهای عاشقانه جهان هست. در شعر حافظ و فروغ هم هست.

عشق انتخاب بنیادین فرهنگ قدیم و صمیم ایران است. اینهمه مبارزه با عقل معنایی دارد. از روی بی عقلی نیست! از حکمتی است فراتر از عقل و درس آموز عقل. عاشق شو ارنه روزی کار جهان سر آید ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی. دعوت به بی عقلی و بی خردی نمی کنم. به شناخت اهمیت عشق از منظر حکمای فرهنگ ایران فرامی خوانم. برترین عقل تسلیم به عشق است! استدلال اش بسیار ساده است: هیچ کاری در جهان که بیرزد بی عشق و شور و مستی و هیجان نشده و نمی شود و ممکن نیست. و این چیزی بالاتر از عقل است.

رمز عشق همین است. این جنون و این دیوانگی و این خروج از عرف و هنجار و این تن دادن به کشف و کشف تن دیگری و روح دیگری. این عقل دیگری می طلبد. عقلی آتشین. عقل سرخ.

دکتر ژیواگو چنین است. گزارشگر صمیمیتی بکر در روزگاری بسیار سخت. روزگاری که تنها عشق می توانست آدمی را ماندگاری بیاموزد. من بهترین عاشقانه ها را عاشقانه های دوران ستیز و جنگ می دانم. در دوره جنگ و ویرانی است که عشق بیشترین نیروی خود را نشان می دهد زیرا با بیشترین نیروی ویرانگر خود روبرو ست. عشق زیر چشم وقیح سیاست. عشقی که سیاست آن را ممنوع کرده باشد. سیاست به یک معنا ضد عشق است. ضد عاشقان است. این را در سالهای بعد از انقلاب بخوبی تجربه کردیم. چنانکه نسل پیش از ما بعد از کودتا تجربه کرد. هر نسلی و هر زمانی که در رهگذار باد نگهبان لاله های روشن عشق باشد این را تجربه کرده است.

هر بار که دکتر ژیواگو را دیده ام بیگانگی میان خود و داستان نیافته ام. طوری دیده ام که گویی من همان دوران را زندگی کرده ام. و زندگی کرده ایم. عشق تجربه مشترکی است که ما را به یکدیگر نزدیک می کند. ما را وحدت می بخشد. قهرمانان داستان و فیلم به دوستان ما تبدیل می شوند. گویی با آنها زندگی کرده باشیم. و هر فیلم خوبی چنین است. ما را به دوستی می پذیرد. ما آن را به دوستی قبول می کنیم.