فوتبال تنها موقعیتی است که پرچم ایران را می توان بر شانه انداخت مثل ردایی یا بر خود پیچید مثل بالاپوشی. پرچم در روز فوتبال بر گونه تو نقش می شود یا بر پیشانی ات یا بر کلاه و بازوبندت. فوتبال تنها جایی است که همه پرچم رسمی کشور را بر می دارند. نه با شیروخورشید قدیم ونه با نقش و اداهای دیگر.
روزهای فوتبال کسی از پرچم ایراد نمی گیرد. همه زیر چتر پرچم اند. از مذهبی و غیرمذهبی از ایران نشین و خارج نشین. از دوستاران احمدی نژاد تا دوستاران خاتمی. از کمونیست تا سلطنت طلب. از دموکرات تا اقتدارگرا.
فوتبال داستان غریبی است. من مدتهاست دیگر فوتبال را دنبال نمی کنم. اما به عنوان یک روزنامه نگار همیشه رفتار مردم برایم مهم بوده است. آنها در فوتبال رفتاری تازه از خود بروز می دهند. رفتاری یگانه.
پرچم چه نماد مهمی است. فوتبال چه ورزش عجیبی است. من دنبال کسی هستم که نشانه شناسی ما مردم را بنویسد. ما با نشانه ها زندگی می کنیم. سیاست راه دیگری می رود.
*عکس از پوریا ماهرویان برگرفته از: بی بی سی
ای بابا مگر بازی را تماشا نکردید باغبان مهدی؟ کلی پرچم شیروخورشیددار در استادیوم بود. به اضافهٔ پرچمهایی که در قسمت سفیدش نوشته شد بود «ایران». این سایت بی‌بی‌سی است که به طرز عجیبی فقط عکس پرچم رسمی را در سایتش گذاشته، لااقل تا به حال. تلویزیون فرانسه حتی در اخبار ساعت هشتش ( TF1 ) که میلیونها بیننده دارد در حاشیه مسابقه ایران-مکزیک با یک ایرانی مصاحبه کرد که آرم شیر و خورشید روی پرچم را نشان می‌داد و می‌گفت این عشق ماست. بدون اینکه پرچم رسمی ایران را نشان دهد، که البته این با توجه به سیاست رسانه‌های فرانسه عجیب نیست.