راهنمای گردش در سیبستان

از دوستان نازنین که باغ آرایی جدید سیبستان را دوست داشته اند و به کلامی و پیامی و لینکی و ایمیلی مرا و نیز بلاگ آرای چیره دست حسین ستاره را نواخته اند سپاسگزارم. در همینجا نیز برای همه دوستان که پیام های شادباش نوروزی نوشته اند در سیبستان، نوروز هر روزه آرزو می کنم. بادا که زمستان سرشکسته باشد و همه ماههای ما ربیع الاول باشد. از خوابگرد جان عزیر ممنونم که نقد بجای او –گله های وبلاگی– باعث شد در این بلاگ آرایی تازه حرفهایش آویزه گوش باشد و به کار آید. حسین هم پیشنهاد کرد که فهرست مطالب مرتبط نیز به هر صفحه واحد که باز می شود افزوده شود و شد. پس در هر نوشته آنچه در همان موضوع پیشتر نوشته ام نیز بسادگی در دسترس خواهد بود. این در مواردی که یک موضوع از جنبه های مختلف بحث شده به من و هم به خواننده کمک می کند تا از چگونگی رشد و گسترش بحث آگاه شویم و نقد را آسانتر و همه جانبه نگرتر خواهد کرد. به هر روی آنچه می بینید حاصل یک کار جمعی بوده و انباشت تجربه های-تا-اینجا و من وامدار همه کسانی هستم که در بهبود نقشه نهایی نقش داشته اند. لوگوی پیشین سیبستان را هم با اجرای دیگری حفظ کردیم و برای آن سپاسگزار دانیال کشانی ام.

علیرضا نوشته که بلاگ آرایی جدید سیبستان آدم را وسوسه می کند برای وبلاگش پول خرج کند و طرحی تازه بریزد. حتما! به دو معنا. یعنی حتما این کار بکن و حتما برای قدردانی از هنر بلاگ آرایان باید کمی تا قسمتی از خرانه هم خرج کرد. گرچه کار هنر از این بالاتر است. ولی فکر کنم دوره وبلاگ همچون یک رسانه بی خرج و بی زحمت شخصی دیگر سر آمده است! – (قابل توجه بعضی رفقا که طرح جدید طلب می کنند یا حتی سفارش می دهند اما مفت و رایگان!)

روح بلاگر در نظری نوشته است که گویا در آرایش جدید محلی برای نظر خوانندگان نیست. هست! فقط برای دوستانی که ممکن است با نشانه های کناره بالا در سمت راست هر نوشته نا آشنا باشند می گویم که روز اول خودم هم از حسین ستاره باید معنای آنها را می پرسیدم! و بعد هم قرارمان این شد که روی هر کدام از این نشانه ها بتوان معنا و کارکرد آن را مشاهده کرد. کافی است دستک موش را روی آن ببرید تا به این ترتیب آنها را رمزگشایی کنید؛ از بالا: پیوند برای لینک دادن و باز کردن کامل هر نوشته؛ دنبالک؛ نقد و نظر (قابل توجه روح بلاگر و سایر ارواح بلاگستان!)؛ چاپ کن (نسخه بی دردسر نوشته آماده برای چاپ)؛ بفرست (این نشانه به ارواح بلاگی کمک می کند نوشته را به هر طرف دنیا خواستند با ایمیل بفرستند) – تمام شد این راهنمای مینیاتوری به حول و قوه الهی در نیمروز هفتم فرودین ایام نوروزیه ۱۳۸۴ حرره سیبک دبیر

نظرات

نظر

نوشته شده در ۷ فروردین ۱۳۸۴

دسته‌بندی‌ها: سيبستانه

« مطلب قبلی

مطلب بعدی »

14 پاسخ به “راهنمای گردش در سیبستان”

پاتتا گفت:

فروردین ۷, ۱۳۸۴ در ۷:۲۰ ب٫ظ

سیب سیری چند ؟
شهلا گفت:

فروردین ۷, ۱۳۸۴ در ۸:۰۶ ب٫ظ

سپاس از راهنمایی هایت هم میهن……….
سيبستان گفت:

فروردین ۸, ۱۳۸۴ در ۳:۵۱ ق٫ظ

جهت اطلاع: ما سیب را سیری نمی فروشیم دانه ای می فروشیم! گاهی سیبی به مزایده می گذاریم خواهان دارد گاهی ندارد یا کمتر دارد. قیمت گذاری هم به عهده خریداران است. همت عالی است. تا چه قبول افتد و کدامیک چشم شان را بگیرد!
mehdi گفت:

فروردین ۸, ۱۳۸۴ در ۵:۵۳ ق٫ظ

سلام… قالب جدید وبلاگت مبارک باشه… تحلیلت درباره ی مصاخبه ی هاشمی هم جالب بود ولی من در صداقت هاشمی شک دارم… فکر کنم این حرفهاش یه کم بوی انتخابات میده… یا حق!
ربل گفت:

فروردین ۸, ۱۳۸۴ در ۸:۳۰ ق٫ظ

مبارک باشه.
نی لبک گفت:

فروردین ۸, ۱۳۸۴ در ۱۰:۲۷ ق٫ظ

قالب نو مبارک! سه منظره تون خلی قشنگ بودند…ببخشید «هستند»!
پیکوفسکی گفت:

فروردین ۸, ۱۳۸۴ در ۱۱:۵۳ ق٫ظ

چهاردیواری را از نو رنگ کرده‌اید، دست نقاش درد نکند. مبارک باشد.
peakovsky گفت:

فروردین ۸, ۱۳۸۴ در ۱۱:۵۴ ق٫ظ

چهاردیواری را از نو رنگ کرده‌اید، دست نقاش درد نکند. مبارک باشد.
farzad گفت:

فروردین ۸, ۱۳۸۴ در ۱۲:۳۴ ب٫ظ

سلام به وبلاگتان مانند همیشه آمدم و تقریبا ظن قریب به یقین داشتم که در باره استاد آشتیانی مطلب مبسوطی راخواهم یافت ولی دیدم فقط در سیبستانک ازایشان مختصر یادی کرده ایدولینکی هم به مطالب بهنود عزیز و مطلبی از بی بی سی در این باره داده- اید.کمی ملول شدم در این زمانه که سفسطه بازان کم نیستند بزرگداشت امثال ایشان وشناساندشان انها از سوی امثال شما برای ما مبتدیان خیلی لازم است. بقول داریوش شایگان ایشان (استاد آشتیانی)چنان در فلسفه و عرفان نظری اسلامی وارد بو دکه گوئی (قریب به این مضامین)آنهارا خورده بود.
در مورد قالب جدیدتان ضمن تبریک جسارتا عرض کنم که لااقل قسمت نظر خوانندگان را مشخصتر کنید وشاید همان پائین باشد بهتر باشدسیبستان گرامی.
امیدمعماریان گفت:

فروردین ۸, ۱۳۸۴ در ۶:۵۱ ب٫ظ

سلام. به نظرم خیلی کارخوبی کردید. انتخاب رنگ واستفاده ازعلائم کنار متن برای ارسال پیام ونظرو ای میل و…..خیلی جالب است. زمان خوبی را هم انتخاب کرده اید برای تعویض قالب. خلاصه مبارک باشد. من همیشه از مطالب خوب شما استفاده می کنم.
ايراني گفت:

فروردین ۸, ۱۳۸۴ در ۷:۵۹ ب٫ظ

سال نو و دکور نو مبارک. نمی دانستم مشهدی هستید، خوشبختم.
عليرضا گفت:

فروردین ۹, ۱۳۸۴ در ۴:۲۲ ق٫ظ

یک نکته درباره‌ی نظری که یکی از خوانندگان بی بی سی در مورد خشونت بعد از فوتبال نوشته: من یادم می‌آید دهه‌ی نود که توی کانادا زندگی می‌کردم هر وقت تیم هاکی مونترال در یک بازی مهم می‌باخت یا برنده می‌شد (هیچ فرقی نمی‌کرد کدام یک اتفاق می‌افتاد) طرفداران تیم توی شهر راه می‌افتادند و تا می‌توانستند خرابکاری می‌کردند. از شکستن شیشه‌ی مغازه‌ها و ماشین‌ها گرفته تا آتش‌زدن لاستیک و حتی آتش‌زدن ماشین. مونترال در چند دهه‌ی گذشته نه جنگ داشته نه انقلاب، سیستم خدمات اجتماعی‌اش هم معرکه است. مردم هم این‌قدر روش برای شادی دارند که احتمالآ زیر دلشان هم می‌زند.
من فکر می کنم اگر قرار باشد یک «فرهنگ» خاص را این وسط دارای اصالتِ ماهیت بدانیم، باید فرهنگِ بازی و تماشای فوتبال را مقصر بدانیم، نه چیز عریض و طویلی مثل «فرهنگِ شادی در ایران بعد از انقلاب». در یک کلام (که البته اقرار می‌کنم که خیلی ساده‌انگارانه است، ولی خب) بازی فوتبال تمامآ درباره‌ی «پوززنی»ست و چه جشن پوززنی‌ای بهتر از شیشه شکستن و خرابکاری کردن و آتش‌زدن؟
پچپچه گفت:

فروردین ۹, ۱۳۸۴ در ۷:۳۳ ق٫ظ

پنجره ای که باز کرده اید ، خیلی خوش منظره است … با رنگ پردازی های هماهنگ و مطالب و تصاویر چشمگبر . خانه ی درویشانه ی ما به این با شکوهی نیست ، اگر با شادی اندکی خرسندید به آنجا سری بزنید ، شاید شما که اهل ذوق هستید ، بتوانید چیزی بیابید .
غلامرضا نوری گفت:

مرداد ۲۸, ۱۳۸۴ در ۹:۴۹ ب٫ظ

سلام و خسته نباشید تا باشد آدم فرهنگی فقط فرهنگی کار می کند. خیلی دنبال کردم تا بتوانم حرفی با شما بزنم نمی دانم درست آمدم یا نه بهر حال من غلامرضا نوری دانشجوی شما و با عذر دوستتان در سنندج بودم اگر درست آمدم خبرم کنید که دل خیلی تاب ندارد .
نوری عزیز، من به ایمیل همراه این کامنت ایمیلی فرستادم که برگشت. اگر خواستی به من به این آدرس بنویس. خیلی خوشحال می شوم از تو خبری برسد:
mehdijami@hotmail.com

به دعوت نوشی خانم عزیز که از پیشکسوت های وبلاگستان است قرار شد امروز که ۱۳ مرداد است یادی از عاشقانه ها بکنیم. چرا امروز؟ به خاطر اینکه امروز همان روزی است که سعید در دایی جان ناپلئون عاشق می شود. یک روز خاص در ادبیات ایران که با ذکر تاریخ و ساعت دقیق کسی از آغاز عشق خود می گوید. روزی که می تواند روز عشق باشد. دایی جان البته داستان عشق نیست. بیشتر داستان سیاست است. اما کدام سیاست است که به عشق پیوند نخورده باشد؟ دایی جان نگاه جوانان عاشق به بازی سیاست بزرگترهایی است که بر سر هیچ و پوچ می جنگند. از خیالی جنگ شان و صلح شان.

عاشقانه های زیادی دیده ام. اما کمتر فیلمی از نظر انسجام درونی و شیوه روایت و انسانگرایی محض و بستر تراژیک به پای دکتر ژیواگو ساخته دیوید لین می رسد. فیلم های خوب زیادی هست که جایی انسجام خود را از دست می دهد. یا شیوه روایت اش هموار نیست. ضربان درستی ندارد. یا چیزی در انسانگرایی کم می آورد. گروهی از فیلمهای عاشقانه هم هستند که اروتیسم در آنها زیادی است. گویی عشق به اروتیسم تقلیل یافته است. اروتیسم یا کامجویی بخشی از عشق است بی تردید اما نه همه آن است و نه می شود آن را به کامجویی تقلیل داد.

دکتر ژیواگو یک خصلت مهم دیگر هم دارد که شاخص ابدی عشق خوب است و آن پیوند عشق است با سیاست. این را از حافظ آموخته ایم که عشق بدون سیاست آنقدرها کمالی ندارد. و از فروغ آموخته ایم که عاشقانه ترین و سیاسی ترین شعرها را می سرود. و به نظرم از حافظ آموخته بود. عشق بدون سیاست و جامعه زیادی رمانتیک می شود. آدمها هرگز بریده از جامعه و سیاست نیستند و روایت عاشقانه ای که در آن جامعه دیده نشود و شبکه قدرت غایب باشد دچار انحراف دید است.

عشق در دکتر ژیواگو هم آن غرابتی را دارد که باید داشته باشد و هم آن شوریدگی که اصلا شاخص عشق است. و بعد آن گمشدگی معشوق. آن به هم ریختن جهان. دکتر ژیواگو بخوبی نشان می دهد که جهان آنچنان نامنتظر است و زندگی آنچنان افت و خیز دارد که تنها چیز باارزشی که از آن می ماند عشق است. حتی اگر عشقی ناکام باشد. آرزویی بر باد باشد. عشق فارغ از کام و ناکام اش بزرگداشت زندگی است و صمیمیت. و آدمها از اتفاق در نشیب زندگی به آن محتاج ترند. برای تکیه زدن به آن در مقابل اندوه جهان. برای شادمانی محزونی که در آن هست و در بهترین داستانهای عاشقانه جهان هست. در شعر حافظ و فروغ هم هست.

عشق انتخاب بنیادین فرهنگ قدیم و صمیم ایران است. اینهمه مبارزه با عقل معنایی دارد. از روی بی عقلی نیست! از حکمتی است فراتر از عقل و درس آموز عقل. عاشق شو ارنه روزی کار جهان سر آید ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی. دعوت به بی عقلی و بی خردی نمی کنم. به شناخت اهمیت عشق از منظر حکمای فرهنگ ایران فرامی خوانم. برترین عقل تسلیم به عشق است! استدلال اش بسیار ساده است: هیچ کاری در جهان که بیرزد بی عشق و شور و مستی و هیجان نشده و نمی شود و ممکن نیست. و این چیزی بالاتر از عقل است.

رمز عشق همین است. این جنون و این دیوانگی و این خروج از عرف و هنجار و این تن دادن به کشف و کشف تن دیگری و روح دیگری. این عقل دیگری می طلبد. عقلی آتشین. عقل سرخ.

دکتر ژیواگو چنین است. گزارشگر صمیمیتی بکر در روزگاری بسیار سخت. روزگاری که تنها عشق می توانست آدمی را ماندگاری بیاموزد. من بهترین عاشقانه ها را عاشقانه های دوران ستیز و جنگ می دانم. در دوره جنگ و ویرانی است که عشق بیشترین نیروی خود را نشان می دهد زیرا با بیشترین نیروی ویرانگر خود روبرو ست. عشق زیر چشم وقیح سیاست. عشقی که سیاست آن را ممنوع کرده باشد. سیاست به یک معنا ضد عشق است. ضد عاشقان است. این را در سالهای بعد از انقلاب بخوبی تجربه کردیم. چنانکه نسل پیش از ما بعد از کودتا تجربه کرد. هر نسلی و هر زمانی که در رهگذار باد نگهبان لاله های روشن عشق باشد این را تجربه کرده است.

هر بار که دکتر ژیواگو را دیده ام بیگانگی میان خود و داستان نیافته ام. طوری دیده ام که گویی من همان دوران را زندگی کرده ام. و زندگی کرده ایم. عشق تجربه مشترکی است که ما را به یکدیگر نزدیک می کند. ما را وحدت می بخشد. قهرمانان داستان و فیلم به دوستان ما تبدیل می شوند. گویی با آنها زندگی کرده باشیم. و هر فیلم خوبی چنین است. ما را به دوستی می پذیرد. ما آن را به دوستی قبول می کنیم.